Birinci kitap
KOMŞULARIM BİR GARİP
Bu kitabı
sırtlarında evlerini taşıyarak
kiraödemek zorunda kalmayan bütün
KAPLUMBAĞALARA
ithaf ediyorum
özellikle öğrenci olanlarına…
“Beni yanlış anladınız sanırım. Ben evinizi satın almak istemiyorum, sadece kiralamak istiyorum.”
Bütün bunların başıma gelmesinin bir anlamı yok.
Gerçekten tek derdim bu. Kiralık bir ev arıyorum ben.
Buraya okumak için geldim ve kalacak bir yere
ihtiyacım var.
O KADAR.
Hepsi bu.
Doğrusu şu ki; daha önce evimden hiç bu kadar uzaklaşmadım
ve maalesef burada kimseyi tanımıyorum. Sırf buradaki okulu seçtiğim için
sokaklarda ev arıyorum şimdi.
Yaptığım sadece bu.
Kazanmayı düşündüğünokulu seçmeye odaklanmışken işin
bu tarafı aklına gelmiyor hiç.
Ne diyelim;O
DA KADER.
Elmayı manavdan elma olarak seçmemiştim yani.
Seçememiştim daha doğrusu. Puanım neye yetecek emin olamadığım için manava
armut ta olabilir demiştim. Manavdan kastım; girdiğim seçme
sınavı. Düşünürsen iyi ki de demişim. Armuda
param yetmeyince de elime elma tutuşturmuşlardı. Şimdi kek niye elmalı denir
mi?
HALE BAK! Kek elmalı diye başımızı sokacak bir ev
bulamıyoruz iyi mi?
Bazen kaplumbağalar gibi sırtımızda evlerimizi
taşısak ne güzel olurdu diye düşünüyorum. Bazen derken; son birkaç gündür işte.
Önceden böyle bir derdim olmadığı için bu sorun aklıma bile gelmiyordu.
BENİM DERDİM DEĞİLDİ ÇÜNKÜ.
Kim bilir şu an başımıza gelmediği için dert
etmediğimiz ne sorunlar var da farkında bile değiliz. Daha kötüsü başımıza
gelmediği için bilmediğimiz o sorunlar kim bilir kaç insanın başında şu an.
Umarım hepsi sıkıntılarından kurtulur.
Sıkıntıyla uğraşmak zor iş. Nasrettin Hoca boşuna
damdan düştüğünde ‘beni doktora değil damdan düşene götürün’ dememiş.
Bir bildiği varmış demek ki.
Kiracısını bekleyen bir ev mutlaka vardır ama. Henüz
ümidimi kaybetmedim ben. Yani olmalı. Evini arayan bir kiracı varsa olmalı. Olmak
zorunda.
Neden-sonuç ilişkisi dedikleri şeyden dolayı
olmak zorunda. Düğmenin açma kapatma uçları gibi. Birisi varsa öteki de vardır
mutlaka. Ben zaten buradayım.
Düğmenin açma ucu
E! Sorun ne? Ev nerede peki? Kapatma ucu yok.
Olur mu böyle şey?
Hani, Bazen bazı şeyler elimizde olmuyor ya. Bu
da öyle.
Bazen evde yapılan hesaplar çarşıya uymuyor
işte. Ya paranız eksik çıkıyor, ya alacağınız şeyi bulamıyorsunuz. Hatta bazen
gittiğinizde geç kalıyorsunuz,pazar bile kaldırılmış oluyor.
Bazen günü tutturamadığınızı saymıyorum bile.
Alacağınız şeyi pazara geldiğiniz de
unuttuğunuzu da.
Örnek gırla.
HAYAT BÖYLE.
Tamam.
Kabul, hayat böyle de. Hayat böyle diye boş
veremezsin ki. Okulu kazanmışım madem, okuyacağım. Vaz geçemezsin de.
Hem niye vaz geçeyim ki?
Zorlukla her karşılaştığımızda hakkımız olanı
bırakacak mıyız? Tabi ki, hayır. O nedenle okula devam edeceğim dört yıl boyunca
sokakta kalmam altından kalkabileceğim bir durum değil.
Zor olur en azından.
O yüzden üstünde çatısı olan bir ev çok işime yarar.
Ayriyeten dört yanında duvarları olmasını da tercih ederim.
DÜŞÜNSENiZE; bunun
kışı var, yağmuru, karı var, soğuğu var. Bitmedi; Ders çalışması, uykusu var.
Nerede oturacaksın, nerede yatacaksın, nerede yemek yiyeceksin?
Okumak sokaklarda olacak iş değil yani.
Dedim ya, en azından zor olur.
Sorun bu.
Sorunu anladım zaten. Anlamadığım.
Anlayamadığım.Çözümü yok mu? Babam, ‘Oluru yok mu?’ diye sorar hep bu
durumlarda. Bir de ‘Bana ne olur?’ der.
Oluru yok mu?
Eğer varsa, bana ne olur?
Şöyle havaya
kaldırıp salladığında evi karşına getirecek ucunda yıldız olan bir sihirli
değnek falan. Hokus pokus, okaliptüs mokaliptus diyerek sallasam. Yok mu?
VAR TABİ.
Yanlış anladınız… Sihirli değnek değil. Babamın
bahsettiği olur bu değil. Öyle bir şey yok. Var dediğim sorunun çözümü. Ve basitaslında.Basit
ama dönüp dolanıp yine kiralık eve dayanıyor. Yapacak bir şey yok. Bulana kadar
arayacağız.
ARAMAK BULMANIN YARISIDIR.
Bu da babamın başka bir incisi.Hikaye bu ya; iki
adam bulanın olacağı söylenen yere düşürülmüş bir altını aramak için yola
çıkmışlar. Biri göğe bakarak altını aramaya başlamış,diğeri yere. Tabi yere bakarak arayan bulup altının sahibi
olmuş.
Nasıl arayacağın işin püf noktası.
Ve ben tam da onun için şu anburadakarşımda
duran yaşlı adamın önünde dikiliyorum.
Aramak çıktığında bulmanın kalan yarısını
tamamlamak için.
Kayıp altını alabilmek için yani.
Cümlemi düzeltiyorum, pencere camına kiralık
ilanı yapıştırılmış dairenin kapısını çaldığımda, kapıyı açan adamın önünde
kiralık şartlarını duymak için dikiliyorum.
Gerçekten dikiliyorum ama.
Galiba işin püf noktası da bu. Beklemek değil
canım.
SABIRLI OLMAK.
Ağaçların ruh halini anlayalı çok oldu. Onlar
gibi kıpırdamadan ayakta duralı en azından yarım saat geçmiştir.
Yalan olmasın, belki de kırk beş dakika. Bir saat
bile geçmiş olabilir.
Çaktırmadan bacaklarımı bir iki oynatsam adamın kararını
etkiler mi acaba?
Ya da, boş ver; ‘daha yerinde sabit duramıyor,
sözünde mi sabit duracak’ deyip vereceği evi vermekten vazgeçerse. Bu riski
almayalım şimdi durup dururken.
Yanlış zamanda yanlış yerde olmak dedikleri bu.
Böyle olacağını bilseydim sormazdım. Bence adam
ona sorduğum soruyu çoktan unuttu. Yaşlı tabi. Sadece konuşuyor.
Elbet bir cevap soruma yanıt olur diye umut
ediyor belki.
Kapatma düğmesi bozulmuş radyolar gibi. Şarjı bitene
dek devam edecek herhalde. Öyle görünüyor.
Bir ara düşündüm de belki de sokakta kalmak hayal
ettiğim kadar zor değildir. KİM BİLİR?Denesem mi acaba? Bacaklarımı
hissetmiyorum artık. Gerçekten kıpırdatabileceğimden emin olsam basıp
gideceğim.
Hayır. Sorduğum bu denli uzun konuşmasını
gerektirecek soru değildi ki. “Ev kiralık mı?”. Kiralıksa kira bedeli ne? Bu. Böyle
uzun yanıt vereceğini tahmin etmemiştim.
Ev kiralık mı? Evet. Kirası ne kadar? Altı yüz. Bitti.
Uzatmanın anlamı yok ki. Ha iki lafın arasında şey demiştim bir de.
“ŞARTLARINIZ NEDİR?”
Tabi ya!
İşte bu!
HAY! Dilimi eşek arısı soksaydı da demez olsaydım.
Nasıl aklıma gelmez. ŞART GÖRECELİ KAVRAM.
Herkese göre değişir.
Başarının şartı nedir?
Çok çalışmak. Sence?
Doğru zamanda doğru yerde bulunmak.
Hatta bir arkadaşıma göre şartı bile yok onun. ‘Denk
gelirse gelir,’ diyor o. Gelecekse eğer sen otursan da gelir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder